Eten is een eerste levensbehoefte.
Zonder eten ga je dood. Zo simpel is het.
Dat dacht ik tenminste voordat ik kinderen had. Ik at alles wat los en vast zat. Nu nog trouwens. Ik ben dol op eten.
Maar eten is voor kinderen helemaal niet zo simpel.
Kinderen ontwikkelen, zo bleek al vrij snel, een eigen smaak. En dan een erg beperkte eigen smaak.
In combinatie met wat koppigheid, heb je er elke dag een hele kluif aan om ze aan het eten te krijgen.
Je verzint als ouder van alles om dat grut maar aan het eten te krijgen.
De mooiste acts verzin je. En nadat ze dan eindelijk een hapje op hebben vind je dat je een Oscar hebt verdiend voor beste ouder van het jaar. Je wordt een ster in vreemde combinaties verzinnen. Geroosterd brood met smeerkaas en knoflook of een boterham met spierballenworst. Cowboyeten waar je oersterk van wordt of blauwe macaroni met rode gehaktballetjes.
Helaas blijft het elke dag weer een soort strijd met het avondeten. Onze kinderen zijn ook werkelijk de beste speurneuzen ever als het gaat om groente opsporen in sauzen. Ja ja zelfs de meest minuscule stukjes zien ze.
Met vier kinderen is het helemaal een uitdaging om buiten pannenkoeken of één van de andere “P” gerechten om iets in elkaar te flansen. En dan ook nog iets waar iedereen tevreden mee is.
Aangezien wij weekboodschappen doen, is het soms best lastig zo’n weekmenu te verzinnen.
Gelukkig zorgt medeblogger Jungja regelmatig voor inspiratie.
Ik ga haar dus maar weer eens ten rade omdat ik vanavond m’n weekboodschappen doe, lekker lui op mijn telefoon.
Zo kan ik rustig verzinnen wat mijn weekmenu gaat worden.
Blauwe macaroni met rode gehaktballetjes of toch maar simpel een stapel pannenkoeken met stroop en suiker?