Interview met draagmoeder Boukje

draagmoederintVoor deze themaweek interviewde ik een aantal draagmoeders. Vandaag is het interview aan Boukje. Sommige namen in deze reeks van interviews kunnen veranderd zijn vanwege privacy.

Hoe oud ben je Boukje en heb je eigen kinderen?

Ik ben 38 jaar oud en ik ben getrouwd met Mike. We hebben samen 3 kinderen. Natasha (10), Romy (8) en Jimmy (3)

Hoe vaak ben je draagmoeder geweest?

1x

Voor wie ben je draagmoeder geweest en op welke leeftijd?

Ik ben 1 mei 2015 bevallen van een jongentje en dus mijn neefje.

(familie/vrienden/bekenden?)

Ik heb het kindje gedragen voor mijn schoonzus en zwager (de broer van mijn man).

Heb je het zelf aangeboden of ben je gevraagd door de wensouders?

Ik heb zelf aangeboden om dit voor hun te doen, maar dit was nooit gelukt als mijn man er niet voor de volle 100 % achter had gestaan. We hadden het er al vaker over gehad en het is zeker geen spontane actie, maar een weloverwogen beslissing.

Hoe verliep het proces? Zag je er tegen op?

De zwangerschap is hoogtechnologisch tot stand gekomen. Dat houdt in dat het embryo van mijn schoonzus en zwager bij mij teruggeplaatst is. Het kindje is dan ook genetisch gezien volledig hun kindje. Alleen ben ik wettelijk de moeder, terwijl het kindje genetisch gezien niet eens van mij is. Deze wet mogen ze van mij wel snel aanpassen.

Het proces was in het begin best langdurig. De eerste periode bestond uit afvallen (dit moest omdat alle mogelijke risico’s die er tijdens een zwangerschap zouden kunnen optreden zo minimaal mogelijk te houden), een bloedtest en gesprekken met een psycholoog.

Tijdens de gesprekken met de psycholoog worden er belangrijke onderwerpen besproken, zoals financiële aspecten en dat het niet commercieel mag. Een toekomstige kinderwens hebben komt ook ter sprake. Dit is niet wenselijk mocht je draagmoeder willen worden. Deze gesprekken met de psycholoog zetten je ook wel weer aan het denken, maar daardoor ga je het traject nog bewuster in.

Ik heb er nooit tegenop gezien om dit proces aan te gaan. Ik vond het meer een fijn idee om zoiets moois te kunnen geven. Het lijkt mij vreselijk om geen kinderen te kunnen krijgen en dus afhankelijk te moeten zijn van andere wegen.

“De verhalen van andere mensen die zeggen dat ze het niet zouden kunnen afstaan na de geboorte maakten mij ook wel eens onzeker.”

Gelukkig heb ik ontzettend veel positieve reacties ontvangen, waardoor dit proces geslaagd is. En natuurlijk de onvoorwaardelijke steun die ik van familie en vrienden heb gekregen. Zelfs nu 8 maanden na de bevalling, worden mijn man en ik er nog regelmatig op aangesproken en hebben mensen ontzettend veel respect voor wat ik gedaan heb.

Na de psycholoog ging het allemaal heel snel. Alsof het zo moest zijn, liepen de cyclussen van mijn schoonzus en mij gelijk (weekend Pinkpop heeft wonderen gedaan). Dit scheelde enorm en daarom hoefde ik niet aan de pil en heb ik uiteindelijk alleen net voor de plaatsing een hormoonspuit gehad. De eerste plaatsing was ook gelijk raak. Wat was dat bijzonder! Ik weet nog dat ik samen met mijn schoonzus in tranen (tranen van vreugde) naar buiten liep en eigenlijk konden we het allebei niet geloven. Zo snel! Wow! En nu?! Er gaat dan zoveel door je heen. Oké nu word alles werkelijkheid. We moesten samen rond de tafel en verdere lijnen uitzetten. Dit proces drijft op duidelijke communicatie van beide partijen. Er zijn dus heel wat gesprekken geweest en ook wel woorden maar samen kwamen we er iedere keer uit.

Hoe betrok je de wensouders bij de zwangerschap? (Nam je ze mee naar echo’s/controles of andere?)

De wensouders zijn met alle controles en echo’s mee geweest. Tijdens de zwangerschap hebben ze mij en mijn gezin ook ondersteund in het huishouden en ook door er gewoon te zijn voor mij. Op deze manier waren ze ook meer betrokken bij de zwangerschap. Ook vond ik het niet erg dat ze aan mijn buik zaten. Mijn man nam bewust afstand van mijn buik omdat hij daardoor geen band ging opbouwen met het kind.

Waren de wensouders aanwezig bij de bevalling?

De bevalling was voor mij mijn vierde, dus we wisten eigenlijk al wel dat het vrij snel kon gaan. Ik kreeg ’s nacht weeën  en ik had de verloskundige gebeld. Ze kwam en zei dat het begonnen was. We hebben mijn schoonzus en zwager gebeld en gezegd dat ze naar het ziekenhuis moesten komen. Tijdens de bevalling zijn ze er de hele tijd bij geweest en dit vond ik niet vervelend. Zij vonden het erger dat ik daar pijn lag te lijden en ze niks voor mij konden betekenen. De bevalling ging zo snel dat de verloskundige, die voor mij mee was gegaan naar het ziekenhuis en er bij bleef tijdens de bevalling, de baby zonder handschoenen moest aanpakken. Dit was wel een grappig momentje. De bevalling is super verlopen en de baby maakte meteen een goede start.

Ik had uitgesproken dat ik de baby niet op mijn buik wilde hebben, omdat dit voor mij te veel emoties zou oproepen, maar bij mijn schoonzus die nog heel wat in te halen had. Jammer genoeg ging er toch een handje van de baby langs mijn been, waardoor ik toch even die moedergevoelens heb ervaren.

“Mijn wens was dat mijn kinderen er zouden zijn als ik bevallen was, zodat ik niet gelijk een leegte zou voelen.”

Ook vond ik het prettig dat de kinderen zouden zien dat de baby met mijn schoonzus en zwager mee zou gaan, zodat ze daardoor minder vragen zouden stellen. De kinderen hebben we voor en tijdens het hele proces bij alles betrokken en we hebben over alles gepraat om het zo duidelijk mogelijk voor hun te laten verlopen. Vragen werden zo mogelijk gelijk beantwoord en achteraf denk ik dat we het goed gedaan hebben.

Vond je het lastig om het kindje gelijk na de geboorte aan de wensouders mee te geven?

Ik vond het niet lastig om de baby gelijk aan hen mee te geven op dat moment. Ik was blij voor ze, hun wens is uitgekomen. Mijn gevoelens heb ik op dat moment bewust uitgeschakeld. In de kraamweek heb ik heel veel gehuild en voelde ik me echt leeg. Het leek wel een rouwproces waar ik doorheen moest. Mijn hormonen hebben natuurlijk ook meegespeeld in mijn achtbaan van emoties.

Om de stuwing tegen te gaan en de borstvoeding te stoppen heb ik medicijnen gehad. Wat voelde ik mij alleen, ook al was de hele kamer gevuld met mensen. Ik had ook hele erge naweeën. Normaal gesproken heb je dan een kindje liggen waar je naar kan kijken en kan denken: daar heb ik het voor gedaan. Nu niet en die eerste week was zwaar, daarna werd het makkelijker.

Heb je een band met de wensouders/kindje overgehouden?

Het contact met de wensouders is niet veranderd door dit bijzondere proces en ik denk dat op sommige momenten de band zelfs is versterkt. Het zien van de baby is fijn en hij krijgt ook zeker een dikke knuffel van mij. Je zal altijd een speciaal gevoel hebben voor dit kindje, maar het is ook altijd weer goed als hij met zijn ouders naar huis gaat. Laatst was hij even bij mij zonder zijn ouders en waren alle kinderen thuis. Toen stond ik er even bij stil dat dit mijn opbrengst is in deze wereld en dat voelde even heel raar, maar ook fijn.

Zou je het nog eens willen doen?

De vraag of ik het nog eens zou doen wordt regelmatig gesteld. Als ik geen lichamelijke klachten zou hebben, dan misschien wel. Maar door mijn bekkeninstabiliteit en nu nog klachten die ik overgehouden heb van de zwangerschap lijkt het mij onverstandig.

“Ik heb iets heel moois kunnen doen en dat pakt niemand mij meer af.”

Het is goed zo en ik gun iedereen een kindje die niet zwanger kan/mag worden. Hopelijk komen er nog meer draagmoeders die voor iemand hun grootste wens in vervulling kunnen laten gaan. Het is iets heel bijzonders en dat blijft het!

Boukje, wij willen je heel erg bedanken voor het meewerken aan dit interview!

 

13 thoughts on “Interview met draagmoeder Boukje

  1. Lieve engel, van ons verdien je alle respect op deze wereld. Jij hebt alle zegen in je handen dat jij nu anderen kunt zegenen.In mijn ogen ben je een godin tussen ons.Dio is in goede handen, omdat jij, een godin Dio heeft gedragen.Jij bent niet zomaar een mens hier.Met jouw dierbaren komt altijd goed, Boukje.Alle wijsheid om met alles om te gaan,zo spiritueel ben je al.alle geluk en vreugde met je goede daad. Grootouders van Dio.

  2. Echt bijzonder respect dat je dit voor je schoonzus en zwager hebt gedaan.
    Hoop dat er nog velen zoals jij zullen volgen die dit voor een ander willen doen. Super dat je hier je verhaal hebt willen doen.

    Groetjes Shirley

Geef een reactie