Pas op het moment dat ik in de auto zit besef ik me wat we zojuist hebben gezien, in de ene hand heb ik de echo en in mijn andere hand een goodiebag en op mijn mond? Een ontzettend grote glimlach… Alles was goed, onze zoon wordt een grote BROER!
Weer een drukke week voor de boeg, onze zoon gaat proefdraaien op school en dat betekend natuurlijk dat hij bijna 4 wordt. We moeten dus een feestje gaan organiseren, taart bestellen en cadeautjes kopen. Normaal ben ik niet zo emotioneel, maar nu ik zwanger ben voelt het allemaal toch een beetje dubbel. Onze kleine jongen wordt al 4, moet naar school en wordt ook nog eens een grote broer. Ik herinner me alles van hem nog zo goed, de zwangerschapstest, de pretecho’s en natuurlijk zijn geboorte. Dit voelt als de dag van gister en dan nu wordt hij ineens al 4…
De eerste dag proefdraaien op school, ik maak zijn schooltas klaar en doe onze jassen aan. Hij heeft er zin in maar ik voel een brok in mijn keel. Moet ik dan echt mijn kindje straks achterlaten op school? Ik ben vooral benieuwd naar zijn reactie, hij is al die tijd bij mij thuis geweest en kent het niet dat hij op een vreemde plek, bij vreemde mensen wordt achter gelaten. Zal hij gaan huilen? Kan ik wel weglopen als hij huilt? We hebben hem zo goed mogelijk proberen voor te bereiden maar je weet gewoon nooit hoe je kind gaat reageren. Gelukkig reageert hij heel erg goed, is wat verlegen en schuilt een beetje achter mama. Zodra de bel gaat neemt de juf hem mee naar zijn stoeltje, hij zwaait en gaat zitten. Dit is het moment… ik moet hem loslaten, de klas uit lopen en naar mijn toe werk gaan. Eenmaal buiten voel ik me toch niet zo top, ik heb zojuist mijn “baby” achter gelaten bij vreemden en ik weet niet wat hij op dit moment doet. Zou hij me al missen? Misschien krijst hij wel alles bij elkaar. Oké Sandy, kom verstand op nul en naar het werk toe.
Ik heb afgesproken met de juf dat ik hem om 12:30 kom ophalen, zo heeft hij toch een halve dag meegedraaid maar is het nog niet te overweldigend voor hem. Op het werk kan ik me moeilijk concentreren, mijn gedachte is alleen maar bij onze zoon en ik vraag me constant af hoe het met hem gaat. Om 12:00 uur spring ik op mijn fiets en fiets ik naar school, ik ben veel te vroeg en besluit daarom op een veilige afstand te wachten. Wow, zie hem ineens groot zijn! Mijn kleine jongen op het schoolplein aan het voetballen met de jongens en dat op zijn eerste schooldag. Om 12:20 loop ik naar het schoolplein toe, hij ziet me en rent naar mij toe. Mama? Wat doe jij hier? Ik ben nog niet klaar hoor je mag nog wel even weg gaan… Dit zijn de woorden die hij tegen me zegt. Ongelofelijk denk ik bij mezelf, hij heeft me totaal niet gemist maar heeft het juist ontzettend naar zijn zin. Opgelucht en blij gaan we samen onderweg naar huis.
In de dagen die volgen gaat het proefdraaien door, hij heeft het naar zijn zin en gaat iedere ochtend met een glimlach naar school. Ik raak er ook een beetje aangewend en ergens vind ik het wel fijn dat ik nu even een momentje voor mezelf heb. Op de dagen dat ik in de avond werk heb ik overdag tijd om het huishouden te doen, cadeautjes te kopen, taart te bestellen en ook nog een powernap te doen. Wij hebben bewust gekozen voor een school met een continu rooster, zo hoeven we tussen de middag niet te haasten om van en naar school te komen en kan ik de tijd dat hij op school zit besteden aan andere dingen. Tijd om bij de zwangerschap stil te staan heb ik deze week niet, ik ben vooral druk met dingen regelen, cadeautjes kopen en ook de boodschappen moeten in huis gehaald worden.
Op zaterdag en zondag vieren we de verjaardag, cadeautjes staan klaar en als verassing heeft opa ook nog een springkussen opgeblazen. Zondag avond lig ik uitgeteld op de bank, moe maar voldaan kijk ik terug op 2 heerlijke dagen. We hebben het getroffen met het weer en onze zoon is flink verwend.
Dan is daar eindelijk de maandag waar ik weken naar uit heb gekeken. Ik ben 12 weken zwanger, de magische grens en vooral een mijlpaal waar ik me aan vast heb gehouden op momenten dat ik onzeker was. Dit is de dag dat ik het niet meer geheim hoef te houden, ik mag het eindelijk van de daken schreeuwen. Eerst onze zoon, al die tijd hebben we het voor hem geheim gehouden en hij is nu de eerste die het mag weten. Zijn reactie is prachtig, zit er dan een klein babytje in je buik mama?
Moest jij er ook zo aan wennen dat je kindje voor het eerst naar de basisschool ging?
Tot de volgende keer!
Liefs Sandy
Gefeliciteerd met deze mijlpalen. En fijn dat hij het zo goed doet met het wennen op school.
Gefeliciteerd! Wat goed dat hij goed doet op school.
Fijn dat het zo goed gaat op school. Die 12 weken grens is inderdaad eentje waar je enorm naar uitkijkt. Toch iets minder stress als je het bereikt hebt en natuurlijk komt dan weer de spanning en het plezier naar boven van het openbaren aan de buitenwereld. Heel leuk!
Die foto is zo lief!
De eerste keer basisschool was spannender voor mij dan voor de kinderen.