Sneeuwpret!

  Aan het einde van 2016 en aan de start van 2017, sneeuw!

Sjapaz sneeuwsnoet
Wat een cadeau. Ik begrijp goed dat het voor veel mensen lastig is, met de auto onderweg, krabben, je pad sneeuwvrij maken, maar wat is er nu mooier dan spelen in de sneeuw, nat en verkleumd binnen opwarmen met warme chocomelk en wat lekkers.

En daarom, trok ik de stoute schoenen aan, vroeg een nichtje mee ter gezelschap, ik pakte de hond in, onszelf warm in en wij vertrokken naar het bos. Een wandelingetje van 3 kilometer om even het paard een paar wortels te brengen (en te sleeën, maar dat weet ze nog niet). We gooiden sneeuwballen naar de hond, en die dacht natuurlijk dat ze een bal zou vangen, de grootste lol heb je met de hond, die lang zoekende blijft naar een uit elkaar gevallen sneeuwbal.
Jingels sneeuw crash

Omdat we even samen zijn, kunnen we op kindniveau over andere dingen praten. En zo ontdek ik dingen. Dat ze na de zomervakantie naar school gaat, en het best spannend vind. Dat ze grote zus wordt, van hoogstwaarschijnlijk een meisje (‘ze verstopt zich nog een beetje voor de foto, Babs’). Lekker hé, die uitleg, ze verstopt zich voor de foto. Voor de echo bedoelde ze natuurlijk. En de dokter maakt bij mij ook altijd een echo, en mijn baby (haar pop) is heel gezond. Dat is altijd fijn nieuws. Het is fijn dat jongere kinderen zo worden betrokken bij de komst van een nieuw leventje. Voor mij is dat de andere kant, ik merk of zie dat niet, maar het wordt mij verteld door de nieuwe generatie. Bewonderenswaardig dat ze kan uitleggen dat de dokter kan zien of het een jongetje of meisje wordt, en of alles erop en eraan zit.

Maar terug naar onze sneeuwwandeling, zodra we zijn aangekomen op stal, gaan we eerst de paarden aaien, en wortels voeren. We moeten lachen om 1 van de paarden, die met zijn grote lip sneeuw aan het vangen is. Net of hij het nog nooit heeft gezien. Ik heb voorheen mijn paard veel voor de wagen gehad, maar door leeftijd en factoren, doe ik dit vrijwel nooit meer. Op stal staat een oude slee, en ik heb mijn mentuig nog… Maar hoe reageert het paard?
Nadat ik mijn oude tuig uit het stof heb getrokken, en Benthe heb verteld dat we een rondje gaan wandelen met Sjapaz, snapt ze ineens de hint, want ik trek ook de slee uit de schuur. Gaan we met de slee?
Nadat ik een stukje heb getest hoe braaf mijn pony is, kruip ik achter Benthe op de slee, pak de leidsels vast en roep “stappen Sjapaz”. En we stappen in het bos, achter de slee. Met een meerennende hond. Geweldig! Nadat ik Benthe heb uitgelegd hoe ze kan sturen geef ik haar de leidsels, en “Hoera, Babs ik kan het echt alleen!”. Dat maakt mijn dag gewoon, hoe ze kan genieten van de omgeving, die gekke hond, die slee, mijn paard en ons gezelschap. Hoe zeer we kunnen genieten van samenzijn. Hoe ze leert met een dier van 600 kg om te gaan, en dat dat grote dier nog luistert ook. Samen delen en samen doen. Hier kan een Nintendo spel echt niet tegenop. Qualitytime en samen leren, samen spelen. We stappen lekker een rondje van 2 km om en nabij de stalling, en overal ligt mooie dikke sneeuw. We kunnen een stukje harder, dus we gaan in draf. In koor roepen we “Sjapaz DRRRRRRAF” en weer werkt het, mijn pony gaat in draf, en wij hobbelend op de slee erachteraan. Koud en verkleumd, maar dolgelukkig en met rode wangen komen we aan op stal, zetten het paard weg, en gaan naar huis. Opwarmen!

img-20170107-wa0029
Een geweldige dag, met een geweldig uiteinde, en voor de volgende keer: een fotograaf mee die ons fotografeert op de slee!

De volgende keer een stukje over Wildlands, waar ik achter de schermen mag fotograferen, en mijn nichtjes mogen op de koop toe mee!

Zijn jullie kinderen dol op sneeuw?

Bewaren

3 thoughts on “Sneeuwpret!

Geef een reactie