Door Joyce – Wat als je altijd een opgewekte actieve mama bent en ineens van alles gaat mankeren en het roer om moet gooien omdat je gewoon weg lichamelijk alles niet meer kan zoals voorheen?
Ik ben Joyce mama van 2 kids (10 en 3 jr) getrouwd en sinds 5 jaar wonend in Duitsland.
Ik ben een zeer actief en creatief persoon die absoluut geen moment stil kan zitten op mijn kont en soms een beetje “hyper”. Op dit moment spreek ik dus in verleden tijd. De laatste 2 jaar (misschien wel langer achteraf gezien..) zit ik in de medische molen. Meerdere operaties achter de rug, complicaties, onderzoek hier onderzoek daar, teveel om te omschrijven, maar ja “vallen en gelijk weer opstaan toch?”. Want zo ben ik!! Je kijkt wel eens om je heen en denk dan “hé niet aanstellen en gaan met die banaan”. Tot dat je ineens zelf lichamelijk achteruit gaat.. ziekenhuis in en uit gaat, en op dat moment eigenlijk nog steeds denkt dat het allemaal tijdelijk is. Dan zijn er momenten dat je wakker wordt en opstaat en het die dag goed gaat, en of slecht gaat. Iedere dag heb ik weer angst met wat er komen gaat en hoe ik de volgende dag wakker wordt.
Die momenten in het ziekenhuis denk je niet aan jezelf maar je denkt aan “hoe gaat het thuis en met de kids?? Iedere keer zeggen tegen mijn man “denk je om dat en dat! “Morgen moet dochterlief naar training hè? Haar tas staat daar en haar voetbalschoenen liggen daar en oh ja, morgen moet ze dat en dat mee naar school”.. want ja zeg eens eerlijk een moeder is toch standaard de lopende agenda van het gezin?
Achteraf komt het altijd weer goed maar het heeft mij op dat moment weer extra stress opgeleverd, en dat gemis als moeder zijnde naar je gezin is vreselijk en voor de kids ook weer een gemis naar mama want ik lig hier en zij zijn daar.
En dan komt het stukje zelfacceptatie en de wat nu fase? Hoe ga ik dat doen met de kids en wat kan ik aanpassen.. en hoe leg ik ze het uit als mama weer eens moe is en pijn heeft en totaal uitgeblust is? En dan zo uitgeblust en in angst voor wat nog komen gaat én angst voor de toekomst dat er een zware depressie bij kwam. En dat ik hierdoor totaal niet meer goed kon functioneren en mijn kinderen niet meer kon verdragen en dus terecht kwam op de psychiatrie voor 12 weken, waar ik nu doordeweeks verblijf en zaterdags en zondags thuis ben.. Wanneer mijn man werkt zorgen mijn ouders voor mijn kinderen erg lief. En dan nog dat schuld gevoel naar familie en de kinderen toe. Hoe leg je weer uit dat mama niet thuis is en mama komt en gaat weer weg?
Voor de buitenwereld en naasten ben ik toch gewoon wie ik altijd was, je ziet er goed uit dus aan de buitenkant is er niks te zien, dat is een lastig punt voor mij. Mensen die niet weten wat ze tegen je moeten zeggen en wat ze moeten doen.
Ik wilde graag mijn verhaal delen. Ook omdat ik weet dat ik niet de enige moeder ben die wat overkomt.. of het nou een chronische ziekte/aandoening of depressie is..
Ik probeer het beste uit de psychotherapie te halen en ook het leren omgaan ermee. Ik ben nog niet klaar met de lichamelijke onderzoeken maar ik weet dat de onzekerheid en angst blijft voor de toekomst en voor wat komen gaat.
“Gelukkig” komt weer het stukje over multimedia waaronder Facebook groepen.
Stukje herkenning van mede lotgenoten is daarom erg fijn. Ik raad het ook iedereen aan.
Er wordt over zulke dingen niet veel gesproken. Is dit voor jou ook herkenbaar?
Joyce heeft een Facebookpagina Joy’s Gallery waar ze al haar creatieve uitspattingen deelt. Zeker de moeite waard om haar daar te volgen en te zien wat voor mooie dingen ze maakt.
Wat heftig Joyce. Ik voel met je mee dat je dit moet doormaken. Sterkte gewenst!
Dankjewel
Joyce heftig zeg,kippenvel.. ik hou je in gebed meid.. sterkte lieverd ?????
Dankjewel Nailys?lief van je
Herkenbaar het van actief naar chronisch ziek gaan. Voordat ik nog moeder werd. Bij mij is de oorzaak een auto-ongeluk met een whiplash geweest. Daardoor chronisch vermoeid, concentratieproblemen en problemen met mijn zicht. In het weekend 2 afspraken op 1 dag betekend de volgende dag rustig aan doen. Doordat niemand het aan de buitenkant ziet krijg je opmerkingen te horen die diep van binnen pijn doen. Ik wil echt wel, maar ik kan het niet.
Ik heb een multidisciplinair traject gevolgd van in totaal 16 weken, met therapie, bewegen en veel handvaten. Hierdoor heb ik het leren accepteren en leer ik er mee leven.