Zwangerschapskwaaltjes, echo’s en vreugde

Ik heb me totaal geen zorgen gemaakt op vakantie, deze vakantie heeft mij echt goed gedaan. Ik kan er weer fris en fruitig tegen aan.

Tijd om de koffer rustig uit te pakken heb ik niet want ik moet een dag na thuiskomst alweer aan het werk. Ik plan bewust mijn dagen zo vol mogelijk, hoe meer ik om handen heb hoe sneller de tijd voorbij gaat en des te minder tijd ik heb om te piekeren over de zwangerschap.  Het bewust volplannen van de dagen heeft ook een keerzijde, er komen meer kwaaltjes en ze worden ook heftiger. De misselijkheid is ineens 24 uur per dag aanwezig, mijn borsten doen pijn en ik ben hartstikke moe. De dag doorkomen zonder een middagdutje zit er niet in, halverwege de dag vallen mijn ogen gewoon dicht. Door de kwaaltjes besef ik me heel goed dat ik zwanger ben en daardoor valt er direct een stuk onzekerheid weg.

De dag van de echo nadert. Waar ik voor de vakantie al dagen zenuwachtig was ben ik nu erg rustig en kalm. Ik heb er vertrouwen in, de kwaaltjes zijn inmiddels in alle hevigheid gearriveerd en dat maakt mij een stuk zekerder. Vol vertrouwen fiets ik naar mijn verloskundige en neem rustig plaats in de lege wachtkamer. Waar de wachtkamer de vorige keer vol zat met dikke buiken ben ik nu de enige. Wat heerlijk die rust, dit geeft mij een momentje om na te denken. Wat als? Wat als er nu nog niets te zien is op de echo? Wat gaan we dan doen… Ik pieker nog wat door totdat er nog een mommy-to-be binnenkomt. Ze is samen met een vriendin en ze nemen ook plaats aan de tafel in de wachtkamer. Ze hebben het over eten, de dingen die ze lekker vind nu ze zwanger is en wat ze juist helemaal niet kan verdragen. Ik probeer me er voor af te sluiten maar dit lukt niet… Bij iedere recept word ik misselijker, in paniek graai ik mijn tas van de grond en ga opzoek naar pepermuntjes. Pepermuntjes zijn mijn grootste vrienden tijdens een aanval van misselijkheid, zodra ik de pepermuntjes heb gevonden stop ik er gauw 1 in mijn mond. Direct voel ik de misselijkheid weer wegzakken. Gelukkig maar, anders had ik moeten rennen naar het toilet.

Genietend van mijn pepermuntje hoor ik op de achtergrond dat ze mij roepen, ik kijk om en zie de verloskundige staan. Ik spring op, pak mijn tas en loop naar haar toe. In de echo ruimte ga ik zitten en we praten over de vakantie en over hoe ik me voel. Nu beginnen de zenuwen toch te komen, de verloskundige ziet het aan me en vraagt of ik direct een echo wil laten maken. Ja, dat wil ik… Ik ga liggen, krijg gel op mijn buik en wacht tot de verloskundige het apparaat op mijn buik zet. Ze vraagt me of ik iets dichterbij wil komen liggen omdat ze er anders niet goed bij kan. Ik schuif verder naar haar toe, de tijd lijkt ineens stil te staan. Ik kijk gespannen naar het scherm, het apparaat wordt op mijn buik gezet en direct zien wij een kindje. Ik zie ook vrijwel direct dat het hartje klopt en dit wordt bevestigd door de verloskundige. Zodra ze klaar is met de echo plannen we een nieuwe afspraak voor de termijn echo en het officiële intake gesprek. De echo staat gepland voor volgende week.

Echo Sandy
De termijn echo

Thuis deel ik het nieuws met onze ouders, ze weten al dat ik zwanger ben maar we waren nog heel voorzichtig. In mijn achterhoofd zit nog steeds de 12 weken grens maar iedere dag ga ik er meer in geloven. In de dagen die volgen ziet mijn dag er meestal het zelfde uit, huishouden, en speel met onze zoon. Het huishouden verstoft een beetje, ik heb er gewoonweg de energie niet voor. Deze kleine spruit vreet al mijn energie op, halverwege de dag lijkt het alsof ik de marathon gelopen heb. Dit herken ik totaal niet uit de zwangerschap van onze zoon, daar had ik energie voor 10 en ook totaal geen last van misselijkheid. Het voelt dan ook alsof ik me vreselijk aanstel… Af en toe voel ik me zo waardeloos, ik kom de dag niet meer door zonder een powernap te doen, het huis is een rommeltje en ook energie voor onze zoon is er niet. In de weekenden ben ik blij dat mijn vriend thuis is zodat hij kan bijspringen in het huishouden.

De week vliegt weer voorbij, waar het in de zwangerschap van onze zoon leek alsof de tijd stil stond zijn we inmiddels al bijna 12 weken zwanger… Tijd voor de termijn echo dus! Dit is het moment waar ik 8 weken naar toe heb geleefd, het moment waarin we zullen zien of het hartje nog steeds klopt. De afgelopen 8 weken waren voor mij een achtbaan van emoties, het constant afvragen of het wel goed zat met de baby en toch ook de momenten dat ik er veel vertrouwen in had. Kan ik dan na deze echo echt gaan genieten van de zwangerschap? Durf ik dan eindelijk iets voor de baby te kopen? Kunnen wij onze zoon straks gaan vertellen dat hij een broertje of zusje krijgt? Dit zijn de vragen die constant door mijn hoofd gaan.

Hoe lang ik in de wachtkamer heb moeten wachten en of het druk was in de wachtkamer deze keer? Ik heb geen flauw idee, ik zat helemaal in mijn eigen wereld en was heel druk met de vragen in mijn hoofd. Pas op het moment dat ik in de auto zit besef ik me wat we zojuist hebben gezien, in de ene hand heb ik de echo, in de andere hand een goodiebag en op mijn mond? Een ontzettend grote glimlach… Alles was goed, onze zoon wordt een grote BROER

 

Milan
Milan heeft de ooievaar gebeld en een broertje of zusje besteld 😉

Tot de volgende keer!

Liefs, Sandy

4 thoughts on “Zwangerschapskwaaltjes, echo’s en vreugde

Geef een reactie