Column: boodschappen doen met een peuter..

Wat kunnen sommige ‘vreemde’ mensen toch lief en behulpzaam zijn. Voor sommige mensen klinkt dit vanzelfsprekend maar dat toch is nog lang niet voor iedereen zo. Bijvoorbeeld even een oud vrouwtje met rollator helpen om haar boodschappen in te pakken of een jonge moeder helpen haar buggy in of uit de trein te tillen. Vandaag ben ik ook geholpen in de supermarkt. Iets waar ik totaal niet om heb gevraagd en ik had het ook niet verwacht. Daarom schreef ik hier een leuke column over.

Het zijn de kleine dingen die het doen en wie goed doet, goed ontmoet!

Ik moest vanmiddag even naar de Lidl om een paar kleine boodschapjes te doen en mijn dochter viel tijdens de autorit, onderweg naar de winkel, in slaap. Daar kwam ik pas achter toen ik de auto bij de winkel al had geparkeerd. Nu kan ik twee dingen doen.. ik maak haar wakker en ze is stront chagrijnig, en dan echt eentje van heb ik jou daar, of.. ik probeer haar voorzichtig, al slapend, uit de auto te tillen en haar hoofdje over mijn schouder te leggen om ‘even’ snel alleen de broodnodige dingen te kopen en weer naar huis te gaan.

Aan een chagrijnige peuter had ik géén zin. Ik heb haar namelijk al eens eerder wakker gemaakt en dan zet ze de hele supermarkt op de kop….

Dan wil ze natuurlijk zo’n minikarretje en gaat ze in een driftbui (volume: orkaansterkte) overal met haar boodschappenkarretje die ze als botsauto en Ferrari gebruikt, als een wilde te keer door de winkel.

Néé-hééé! Haar wakker maken is dus geen optie! Dit hebben we één keer eerder meegemaakt en dat was de hell. Ik had er helemaal geen grip op en mensen werden tegen hun benen aangereden, en mijn dochter rende vervolgens weer weg voordat ik naar haar kon grijpen. Ondertussen probeer ik met een big smile en mijn hand omhoog een welgemeende “SORRY” te zeggen en mensen kijken ons aan. Ze hebben niets te zeggen en ik hoop dat ik nooit weer naar dezelfde winkel terug hoef voor mijn boodschappen. Ik schaamde me rot. Leuk hè, kinderen?

Maar goed, ik heb der dus laten slapen dit keer. Het liefst doe ik de boodschappen altijd zonder kinderen, maar dat terzijde. Hoppa, uitstappen, tas om mijn schouder en peuterlief uit het stoeltje tillen. Héél voorzichtig, want ze mag dus absoluut niet wakker worden. Anders kunnen we zo weer naar huis zonder boodschappen. Ik ga het niet eens proberen als ze toevallig wakker zou worden tijdens de transfer op mijn armen. Deur op slot en gaan.

Een winkelkarretje of mandje kan ik niet pakken. Gelukkig heb ik maar twee dingen nodig. Kipfilet en bananen. Tijdens mijn zoektocht naar de kipfilet zag ik mensen kijken. “Oh wat lief ze slaapt. Wat een schatje is het. Hoe oud is ze?” Wacht maar tot ze wakker is grinnik ik stiekem!

Bij de kassa leg ik de boodschappen op de band die ik op een hele rare manier vast moest houden omdat mijn dochter met haar kontje op mijn arm zat en half over mijn schouder hing. Tis geen baby meer jongens, het is een kind van 3 hoor! De vrouw voor mij zei spontaan, ga maar voor hoor. Ze zag dat mijn dochter sliep en zou wel hebben gedacht dat ik niet meer lang met dat gewicht op mijn arm kon rond slepen.

Gewicht van bijna 3! zakken aardappelen van 5 kg per stuk. Probeer jij het eens 🙂

Ik was dus meteen aan de beurt door deze lieve vrouw en ik had er niet eens om gevraagd. Ik kon bij het afrekenen niet bij mijn portomonee. De cursus zwangerschapsyoga die ik ooit eens heb gehad kan mij hier dus niet bij helpen. Wat nu? Ik ben geen slangenmens. De kassavrouw zag het en ik vroeg haar om mijn portomonee te pakken en het geld eruit te halen. Iets wat ik anders NOOIT zou doen. Je weet maar nooit toch. Ze telde mijn geld en rekende af. Daarna stopte ze ook de tros bananen en het pak kipfilet in mijn schoudertas.

Lieve mensen, ik heb er niet eens om gevraagd, maar jullie waren zo behulpzaam voor mij! Nooit om gevraagd en nooit verwacht. Mensen zouden elkaar meer met dit soort dingen moeten helpen. Echt waar, doe het voor een ander. Ik zou het ook doen als ik een andere moeder of persoon zo zie struggelen.

Bedankt namens mij en mijn dochter, ze heeft op de terugweg in de auto en thuis nog even verder geslapen.

Dit is niks geen fictie, een eerlijk verhaal dat mij op 4 juni 2018 is overkomen. Wat vinden jullie, moet ik vaker columns schrijven? Vinden jullie dat leuk om te lezen?

* De uitgelichte foto is van Syda Productions – Shutterstock.