Daar lig je dan, heerlijk in je warme bed. Want je bent moe. Echt moe. Geen puf om dingen te doen.
Je wil zo veel doen maar je energie is op. Ondanks dat je voldoende slaap hebt gehad.
Je ligt te piekeren over wat je allemaal nog moet doen.
Shit nieuwe gymschoenen vergeten te kopen voor de oudste, o nee de afspraak bij het consultatiebureau voor de jongste. Was dat vanmiddag of morgenmiddag? Waar had ik dat opgeschreven?
Moest m’n man vanavond naar die vergadering van scouting of kan ik lekker in bad zonder me te moeten bekommeren om de kinderen?
En dan, dan gaat je wekker. Het moment is daar, je moet er uit. Je moet want ja je bent moeder (van in mijn geval vier kinderen). Maar je bent zo moe gaat het door je hoofd.
Manlief is de deur al uit.
De wekker nog een keer op snooze, zeven minuten rekken en energie verzamelen.
Want als moeder kan je niet zomaar in bed blijven of ziek zijn.
De zeven minuten leken zeven seconden en de wekker gaat weer.
Ik mopper mezelf overeind.
Ik zit op de rand van m’n bed te verzinnen wat ik aan moet zodat ik nog enigszins mens lijk.
Ondertussen zijn de kids beneden al wakker en hoor ik dat mijn huiskamer wordt afgebroken.
Stiekem rek ik nog een beetje want ik durf niet naar beneden.
Nadat ik mezelf heb opgelapt loop ik naar beneden.
Chaos……
Ik gedraag me kort als sergeant, ik heb echt het verkeerde beroep gekozen want dat sergeant spelen gaat me best goed af al zeg ik het zelf. Er is weer even orde en rust in de tent en iedereen houdt zich bezig met z’n eigen taakjes.
Eindelijk is het moment daar, het is acht uur. We moeten de deur uit. En warempel het is weer gelukt om keurig gewassen en gestreken de deur uit te gaan om de kids op tijd op school af te leveren.
Ik kijk reikhalzend uit naar drie uurtjes rust.
Want o wat ben ik moe.
Zou het daarom moeder heten?
Meer columns van Judith kun je hier lezen.