Na mijn tweede kindje heb ik meerdere miskramen gehad. Vroege miskramen aan het begin van de zwangerschap, maar ook eentje in de 14e zwangerschapsweek. Toen ik weer groen licht kreeg van de gynaecoloog heeft het een tijd lang geduurd voordat ik weer zwanger werd. Elke maand die teleurstelling en toen het eindelijk weer raak was kon ik het moeilijk bevatten. Ik zou toch blij moeten zijn? Toch?
Gevoelens
Blij waren we zeker. Onze wens was groot voor een derde kindje. Dat het helaas een paar keer mis heeft moeten gaan heb ik moeten betreuren. Het leven gaat verder. Maar zo makkelijk was het niet. Ik zat in de knoop met dubbele gevoelens.
Weer zwanger
Toen ik dus weer zwanger bleek had ik enorm angst om de baby te verliezen. Ik heb meerdere vroege miskramen gehad. Ik dacht nog vaak aan ons vlindertje en hoe het geweest zou zijn als… ons kindje was blijven zitten. Dan had er tussen alle drie de kindjes precies twee jaar verschil gezeten. We hadden het net met 12 weken na twee goede echo’s bekend gemaakt aan familie en op Facebook. Ik had speciale shirtjes voor de jongens laten maken.. Helaas donderde ik in de 14e week van de roze wolk af… het hartje klopte niet meer en was gestopt in de 12e week. Voor die tijd hebben we met 8 en 10 weken een goede echo gehad en een kloppend hartje gezien. Alles wat goed dachten we. Vanwege heftige pijn in mijn buik in de 14e zwangerschapsweek ben ik ’s avonds opgenomen in het ziekenhuis. De volgende dag zouden ze het kindje halen als het nog niet vanzelf kwam. Net voordat ik de O.K. werd opgereden voor een algehele narcose werd ons kindje geboren.
Dag lieve vlinder, helaas hebben we jou moeten laten weg vliegen… hoog in de wolken.. tot ziens.. mei 2013
Ons kindje was na de geboorte onderzocht bij een patholoog in het ziekenhuis en bleek zoverre gezond te zijn en het was al een heel minimensje. Het hartje heeft geklopt, het was zo jammer dat we je niet mochten ontmoeten. Je ligt nu naast andere vlinderkindjes op een begraafplaats in Nordhorn.
Angst, woede, verdriet, schuldgevoelens alles kwam erbij kijken..
Extra controles
Ik kreeg bij mijn laatste zwangerschap vanaf 5 weken zwangerschap om de week een echo. Dit vanwege de herhaalde miskramen en de (late) missed abortion. Ook mocht ik altijd bellen. Genieten kon ik de laatste zwangerschap niet, ik leefde van dag tot dag. En mijn angst werd alleen maar meer na 10 weken omdat ik 6 weken lang elke dag bloed verloor. Toen dat voorbij was kon ik langzaam genieten maar mijn gevoelens bleven op de achtergrond tot de bevalling. Wat was ik blij dat ik uiteindelijk onze laatste kinderwens was vervuld en onze dochter gezond en levend op de wereld is gekomen.
Lees ook: Een miskraam verwerken & Wereld Lichtjesdag
*De foto van de zwangerschapstest komt van Shutterstock
Ah wat lijkt me dat ontzettend moeilijk! Wat fijn inderdaad dat jullie kinderwens uiteindelijk vervuld is.
Lijkt me heel pittig. Ik was daar ook best bang voor, maar gelukkig gaat het tot nu toe allemaal goed.
Heel vreselijk om dit mee te moeten maken. Mooie foto met jullie vlindertje….
Die angst hakt er toch best in. Ik snap best dat het lastig was om zorgeloos te kunnen genieten.
Wat heftig! Ik heb bij mijn eerste zwangerschap met 12 weken een miskraam gehad, maar ik wist met 7 weken al dat het niet goed zat. Toen ging ik voor een eerste echo met het idee om het kindje voor het eerst te zien. 4 maanden na de miskraam was ik weer zwanger. Blij dat ik zwanger was, maar eerst maar eens de eerste echo afwachten. Je stapt er dan zo anders in. Alsof je je veel meer bewust bent van alle risico’s. En ook inderdaad de hele zwangerschap lang. Ieder week die ik erbij mocht tellen, was een cadeautje.